Ik werk in de zorg, op een dagactiviteitencentrum voor mensen met dementie. Bijna elke dag is het er leuk, gezellig, vrolijk en ben ik dankbaar dat ik met deze mensen mag werken, dat ik ze een leuke dag mag bezorgen. Maar vandaag was het een hele verdrietige dag. Vandaag moest ik machteloos aanhoren hoe mensonterend de zorg in Nederland ook kan zijn.
Dit verhaal gaat over Karel
Karel is 84 jaar en komt al jaren wekelijks bij ons op bezoek. De laatste jaren komt hij twee keer per week. Karel is onze Archie (Bunker) van de groep. Hij houdt van mopperen, niets is goed en iedereen is stom en raar. Maar Karel krijgt ook een grote glimlach op zijn gezicht als hij uit de bus stapt en ons bij de deur ziet staan. Karel geeft ook wel eens een complimentje. Karel maakt ook grapjes. Hij is dol op onderonsjes met de andere mannen van de groep. Hij wijst met plezier naar de dames met de lekkere kontjes en zwaait naar buiten als er een "lekker ding" langs komt. Karel is gewoon Karel, een getrouwde man met kinderen. Zo'n mopperaar met een hart van goud, u kent ze vast wel dat soort mannen.
Eind vorige week bleek het niet zo goed te gaan met Karel en moest hij in het ziekenhuis opgenomen worden. Zijn vrouw liet ons weten dat ze niet wist hoe lang het zou duren, maar zodra hij thuis zou komen zou ze het laten weten.
Vandaag belde de vrouw van Karel weer en ze vertelde dat hij niet meer terug zal komen. Karel ligt nog in het ziekenhuis, maar zal daarna opgenomen worden in een verpleeghuis op een gesloten afdeling. Ik vroeg aan haar hoe het nu met hem gaat (had ik dat maar niet gedaan).
Mw. vertelt dat haar man de weg kwijt is en dat hij onhandelbaar is voor het personeel van het ziekenhuis. Ze hebben haar toestemming gevraagd om hem vast te mogen binden. Dit heeft ze gegeven (zonder te weten wat de gevolgen zouden zijn vermoed ik zo). Met deze toestemming heeft het ziekenhuis ervoor gekozen om Karel 12 uur per dag vast te binden in een rolstoel! 12 uur lang!!!! Karel die zo graag vrij en zelfstandig is, die zo lekker eigenwijs zijn eigen gang wil gaan. De man die bij ons zonder begeleiding naar het toilet ging, de man die zelfstandig zijn broodtrommel uit zijn tas haalde en op tafel legde. Karel zit vastgebonden en om het leed te verzachten zet het personeel de rolstoel zo neer dat hij naar de konijntjes kan kijken.
Ik kan mijn oren niet geloven, ik krijg overal kippenvel en begin aan de telefoon te huilen. Het kost me moeite om dit niet aan mw. te laten merken. Om naar de konijntjes te kijken???? Karel houdt helemaal niet van konijntjes! De playboy moet je voor hem neerleggen en je moet iemand regelen die hem aandacht geeft, iemand die hem kent, iemand die gesprekken met hem voert en hem gelijk geeft ook al heeft hij dat niet. Waarom belt zo'n ziekenhuis niet even naar ons op om te vragen hoe wij met hem omgingen?
Zijn vrouw vertelt dat ze het wel voor elkaar gekregen heeft dat hij los mag als zij bij hem op bezoek is. Goh, hij mag af en toe los wat een eer!
Nadat ik het gesprek heb afgesloten laat ik de tranen maar even gaan. Ik visualiseer hoe Karel 12 uur lang vastgebonden zit in een rolstoel, maar het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Mijn vriend Karel met wie ik zoveel gelachen heb, die ik zo vaak samen met mijn collega's blij wist te maken met aandacht en begrip. Karel die zei dat hij nooit bier dronk, maar oh zo kon genieten als we het toch gaven. Het is niet eerlijk! Niemand mag zo lang vastgebonden worden. Zelfs dieren doe je dit niet aan.
Ik kan niets voor Karel doen, alleen dit verhaal delen en hopen dat mensen die de opdracht tot vastbinden uit moeten voeren zo wijs zijn om daar tegen te protesteren.
Ik dacht dat vastbinden niet meer van deze tijd was, maar blijkbaar is het toch de makkelijkste oplossing. Makkelijker dan investeren in personeel dat weet, of leert, hoe ze om moeten gaan met mensen met dementie.
Zou bovenstaande ook een gevolg zijn van de bezuinigingen in Nederland? Ik hoop het niet, maar ik vrees het ergste.........
Tegen Karel wil ik alleen maar zeggen: Geef op, dan ben je weer vrij.
Monika Eberhart
Photo by Atik sulianami on Unsplash
Eind vorige week bleek het niet zo goed te gaan met Karel en moest hij in het ziekenhuis opgenomen worden. Zijn vrouw liet ons weten dat ze niet wist hoe lang het zou duren, maar zodra hij thuis zou komen zou ze het laten weten.
Vandaag belde de vrouw van Karel weer en ze vertelde dat hij niet meer terug zal komen. Karel ligt nog in het ziekenhuis, maar zal daarna opgenomen worden in een verpleeghuis op een gesloten afdeling. Ik vroeg aan haar hoe het nu met hem gaat (had ik dat maar niet gedaan).
Mw. vertelt dat haar man de weg kwijt is en dat hij onhandelbaar is voor het personeel van het ziekenhuis. Ze hebben haar toestemming gevraagd om hem vast te mogen binden. Dit heeft ze gegeven (zonder te weten wat de gevolgen zouden zijn vermoed ik zo). Met deze toestemming heeft het ziekenhuis ervoor gekozen om Karel 12 uur per dag vast te binden in een rolstoel! 12 uur lang!!!! Karel die zo graag vrij en zelfstandig is, die zo lekker eigenwijs zijn eigen gang wil gaan. De man die bij ons zonder begeleiding naar het toilet ging, de man die zelfstandig zijn broodtrommel uit zijn tas haalde en op tafel legde. Karel zit vastgebonden en om het leed te verzachten zet het personeel de rolstoel zo neer dat hij naar de konijntjes kan kijken.
Ik kan mijn oren niet geloven, ik krijg overal kippenvel en begin aan de telefoon te huilen. Het kost me moeite om dit niet aan mw. te laten merken. Om naar de konijntjes te kijken???? Karel houdt helemaal niet van konijntjes! De playboy moet je voor hem neerleggen en je moet iemand regelen die hem aandacht geeft, iemand die hem kent, iemand die gesprekken met hem voert en hem gelijk geeft ook al heeft hij dat niet. Waarom belt zo'n ziekenhuis niet even naar ons op om te vragen hoe wij met hem omgingen?
Zijn vrouw vertelt dat ze het wel voor elkaar gekregen heeft dat hij los mag als zij bij hem op bezoek is. Goh, hij mag af en toe los wat een eer!
Nadat ik het gesprek heb afgesloten laat ik de tranen maar even gaan. Ik visualiseer hoe Karel 12 uur lang vastgebonden zit in een rolstoel, maar het gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Mijn vriend Karel met wie ik zoveel gelachen heb, die ik zo vaak samen met mijn collega's blij wist te maken met aandacht en begrip. Karel die zei dat hij nooit bier dronk, maar oh zo kon genieten als we het toch gaven. Het is niet eerlijk! Niemand mag zo lang vastgebonden worden. Zelfs dieren doe je dit niet aan.
Ik kan niets voor Karel doen, alleen dit verhaal delen en hopen dat mensen die de opdracht tot vastbinden uit moeten voeren zo wijs zijn om daar tegen te protesteren.
Ik dacht dat vastbinden niet meer van deze tijd was, maar blijkbaar is het toch de makkelijkste oplossing. Makkelijker dan investeren in personeel dat weet, of leert, hoe ze om moeten gaan met mensen met dementie.
Zou bovenstaande ook een gevolg zijn van de bezuinigingen in Nederland? Ik hoop het niet, maar ik vrees het ergste.........
Tegen Karel wil ik alleen maar zeggen: Geef op, dan ben je weer vrij.
Monika Eberhart
Photo by Atik sulianami on Unsplash
