Sinds een paar weken werk ik weer in de wijk als verzorgende IG. Als tweede baan een paar dagen per maand. Het is spannend, heel spannend. Al die nieuwe regeltjes, kan ik daar wel mee omgaan?
Na een aantal jaar ben ik weer begonnen met werken in de thuiszorg als verzorgende. De eerste keer dat ik weer alleen een route moest lopen was ik zenuwachtiger dan ik had verwacht. Zou ik bij iedereen op tijd zijn? Zou ik elk adres in een vreemde stad weten te vinden? Gaan mensen me binnenlaten? Gaat het me lukken om met de telefoon te rapporteren? Kan ik die voorbehouden handelingen wel zonder de begeleiding naast me? Ga ik geen fouten maken? Vergeet ik geen sleutels? Wat als ik autopech krijg?..........
Ik ben nu een paar weken, en een paar routes, verder en het is me gelukkig meegevallen. Even wennen aan het feit dat ik in een uniform over straat loop en dat iedereen je dan zuster noemt. Maar verder is het eigenlijk een feestje om weer zoveel voor mensen te mogen betekenen die zorg nodig hebben.
Zuster u heeft meer tijd nodig voor administratie dan voor de klant
Het meest gehoorde zinnetje in de afgelopen weken was: "Zuster, u heeft meer tijd nodig voor de administratie dan voor de klant". Elke keer als een cliënt deze woorden hoor uitspreken krijg ik een steek. Ik ervaar nu elke keer weer de gevolgen van die suffe bezuinigingen en onnodige regels.
Dhr. Bruinsma
Zo kwam ik afgelopen zaterdag bij dhr Bruinsma. Op oudjaarsdag was ik daar ook geweest, toen moest ik nog zorg leveren aan dhr. en mw. Afgelopen zaterdag was het alleen nog maar dhr. Zijn echtgenote was een paar dagen ervoor overleden en zaterdag zou ze begraven worden.
Als ik binnenkom zie ik daar een oude man met diep, diep verdriet voorovergebogen aan tafel zitten. Ik hoef hem alleen maar te helpen met zijn steunkousen aan te doen en heb daar precies 10 minuten de tijd voor (wat natuurlijk makkelijk haalbaar is).
Ik geef dhr. een hand en condoleer hem met het verlies van zijn vrouw. Hij blijft mijn hand vasthouden en begint vrijwel meteen te huilen. Ik ga bij hem zitten, blijf zijn hand vasthouden en vraag wat er gebeurt is.
Hij vertelt huilend zijn verhaal, hoe zijn vrouw toch heel onverwacht is overleden en dat ze 61 jaar getrouwd waren. Vorig jaar hadden ze nog een groot feest gehad ter ere van 60 jaar huwelijk. Hij glundert door zijn tranen heen als hij over haar praat. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om hem te stoppen omdat we al 10 minuten verder zijn.
Ik besluit om letterlijk schijt (dat mag ik natuurlijk niet zeggen) te hebben aan de regels en kies ervoor om met aandacht naar dhr. luisteren tot hij vindt dat hij klaar is. Pas daarna zeg ik: "zal ik u helpen met uw steunkousen". Hij dept zijn ogen droog en zegt: "Oh ja, daar kwam je voor he?".
25 minuten later verlaat ik het huis van dhr. Een kwartier langer dan toegestaan, maar dat kan me niks schelen. Ik voel onverwachte boosheid. De overheid bepaalt toch zeker niet hoeveel aandacht ik mag besteden aan de mensen waar ik voor moet zorgen?. Luisteren en troost bieden is ook kwaliteit leveren.
Naast boosheid voel ik ook trots en geluk. Trots op mezelf dat ik eigenwijs ben ik gelukkig dat ik iemand voor heel even een fijn gevoel hem mogen geven.
Wat de regels in de zorg ook zijn, als ik voel dat ik er vanaf moet wijken omdat het beter is voor mijn medemens dan zal ik dat altijd doen.
Rust zacht mw. Bruinsma en weet dat uw man heel veel van u houdt.
Monika Eberhart
Photo by Roman Kraft on Unsplash
