Afvallen in de overgang

Naarmate vrouwen ouder worden komen de kilo's er langzaam bij. De kilo's worden ook wel de overgangskilo's genoemd. Je hoeft er niets voor te doen, je krijgt ze gratis en het gaat bijna ongemerkt. Beetje bij beetje neemt het gewicht toe, tot je tien jaar verder en tien tot vijftien kilo zwaarder bent.

Ik ben mijn leven lang heel dun geweest, een soort luciferdoosje met lucifersbenen en armen. Een spekloos lichaam. Zo'n lichaam waarmee je binnen moest blijven bij windkracht 8 of harder.

Rond mijn 25ste moest ik op een omgekeerd dieet, meer eten en vaker eten om wat aan te komen want ik was te dun. Het maakte niet uit hoeveel en hoe vaak ik at, er kwam geen gram bij. Ik was dun, en ik ging er vanuit dat ik dat altijd zou blijven. 

Vele jaren later bleek dun blijven een utopie. Ook ik viel ten prooi aan het fenomeen overgang, een fase in het leven waarmee veel vrouwen worstelen.

Sinds acht jaar krijg ik er beetje bij beetje kilo's bij. Ik heb mijn best gedaan om een goede relatie met deze kilo's op te bouwen, gewicht camoufleert rimpels als je ouder wordt en dat kan een voordeel zijn. Ondanks het voordeel was ik het drie maanden geleden zat en heb ik de relatie abrupt verbroken.

Ik werd steeds ongelukkiger van de rolletjes hier en daar, van de beperking die begon te ontstaan bij het lakken van mijn teennagels. Ik kreeg moeite met mijn evenwicht bewaren, moest me opeens gaan vasthouden als ik op een been ging staan. Dus toen de weegschaal begin december 2016 een getal aantikte waar ik geen band mee wilde hebben besloot ik dat het anders moest.

Ik ben een band op gaan bouwen met het getal 1500! Dat werd voor mij de meting van de dag. Dagelijks onder de 1500 calorieën blijven en dit volhouden tot er 10 kilo af is (9,9 om precies te zijn). Daarna geef ik mezelf ruimte tot 1800 calorieën.

Het was even wennen, minder eten en anders eten. Maar na een paar weken wist ik niet beter meer. Het maakt niet uit wat je eet, als je maar onder dat magische getal blijft. Het was dus geen optie om bij de koffie in de ochtend een taartpunt te eten, want dan moest ik de rest van de dag hongeren om 's avonds weer een maaltijd te kunnen eten.

Veel groente, veel fruit, veel water en thee. Suiker uit de koffie verbannen en zoveel mogelijk producten zonder suiker eten. Daarnaast proberen om de producten binnen te krijgen die in de schijf van vijf staan. Inmiddels eet ik geen vlees meer, dus dat deel vervangen door vleesvervangers.

Ik ben nu ruim drie maanden verder en zeven kilo lichter! Ik voel me er prima bij, nog iets meer dan twee kilo en dan is het lijnen afgelopen en ga ik me hechten aan 1800. Kleding die ik al lang niet meer aan kon past weer, ik kan probleemloos bukken, mijn sokken aantrekken, mijn teennagels lakken, op een been staan en ben minder kortademig na inspanning.

Ik heb veel kritische blikken gekregen en onbegrip van mensen omdat zij vonden dat ik er prima uitzag. Maar, mag je dan alleen afvallen als anderen vinden dat je te dik bent? Wat is er mis met je BMI iets omlaag willen brengen omdat je een ongemakkelijk gevoel hebt bij je gewicht en al je kleding beetje bij beetje gaat knellen. Het is trouwens goedkoper om af te vallen dan om je kleding garderobe te vernieuwen.

En ik kies niet voor afvallen om een ander een plezier te doen, maar vooral omdat ik zelf vind dat het beter is voor mijn gezondheid. De piek van de overgang moet nog komen, stemmingswisselingen en opvliegers ga ik liever zonder vetrolletjes en beperkingen te lijf.

Natuurlijk besef ik heel goed dat ik in vergelijking met veel anderen "dun" ben, maar gaat het om die anderen? of gaat het om mij?

Moraal van dit verhaal: volg je eigen koers, het is je eigen leven en je hebt zelf de regie.

photo credit: GdeB fotografeert weight watcher via photopin (license)