En dan zit je opeens vast in Peru

Peru, mijn thuisland. Mijn moeder woont al 51 jaar in dit land. Door omstandigheden kan ze mij niet meer bezoeken dus ga ik bij haar op bezoek. Zo ook dit jaar. Om haar te helpen. Als ik hier ben kan ik beter zien wat ze nodig heeft. En omdat ze jarig was! Altijd fijn om dat bloemetje toch zelf te kunnen geven. 

Ja er was Corona in Europa toen wij (mijn vriend en ik) op reis gingen. Nee er was geen negatief reisadvies. In Peru was er nog niets aan de hand. Toen wij hier aankwamen was er een besmet persoon in Peru. Op het vliegveld werd je niet nagekeken, er werd geen koorts gemeten. Niets wees er begin maart op dat wij hier vast zouden komen te zitten.

We kwamen in Trujillo aan en we gingen de dag daarna drie dagen de bergen in naar het dorpje waar ik als kind opgegroeid was. Vrienden van vroeger namen ons mee. Een fantastische trip vol jeugdherinneringen. Na 45 jaar weer in je ouderlijk huis rondlopen op een hoogte van 3800 meter was een hele unieke ervaring.

Na terugkomst in Trujillo vooral bezig geweest met tijd en aandacht te geven aan mijn moeder. Een mobiele telefoon voor haar geregeld (haar eerste) om makkelijker met familie in Nederland te kunnen communiceren en om haar in de familie app toe te kunnen voegen.
Haar verjaardag gevierd, haar mee uit eten genomen en haar vooral opgevrolijkt in haar soms eenzame bestaan hier.

23 maart zouden wij teruggaan naar Nederland. Toen we hoorden dat er maatregelen aan zaten te komen i.v.m. De Corona hebben wij meteen onze vlucht vervroegd naar 18 maart. Op 15 maart kwam de president met de mededeling dat vanaf 16 maart het land op slot zou gaan voor de duur van twee weken. Geen tijd meer om te vertrekken.

16 maart
Alles dicht, alles stil! Wij zitten gelukkig in een hotel waar ook de eigenaar en zijn familie woont. We zijn de enige gasten en zij zorgen heel goed voor ons. Alleen mogen wij van hen niet de straat op. We zitten letterlijk opgesloten. Maar we zijn veilig, hebben een goed bed en eten en drinken. Wel allebei last van onze maag en darmen. Zal met ander eten en zenuwen te maken hebben.
Gelukkig spreek ik vloeiend Spaans en ken ik dit land en de cultuur, mentaliteit. Daarom houden wij ons streng aan de opgelegde regels.

We hebben ons in de laatste dagen overal geregistreerd waar het maar moest. Ambassade, Peruaanse overheid, Nederlandse overheid en we zijn lid van de Peru lockdown groep waar heel veel mede gestrande Nederlanders in zitten.

Onze kinderen, familie en vrienden leven volop mee. Wij moeten hier wachten tot we door repatriëring opgehaald worden. Door de vele beperkingen in dit land is niet bekend wanneer dit zal zijn. Er mag hier op het militaire vliegveld maar een vliegtuig per dag landen om toeristen op te halen. Daarbij eist de president dat we na aankomst in Lima binnen twee uur in een vliegtuig het land uit zitten. Dit is logistiek wel en dingetje, de Nederlanders zitten verspreid door heel Peru. Overheden in Europa moeten in deze samenwerken.
Wij proberen de dagen te slijten door in het hotel te helpen, wasjes te doen, films kijken, uren op de telefoon zitten, spelletjes te doen enzovoorts.

En mijn moeder? Zij woont hier om de hoek en komt af en toe op bezoek en brengt dan iets uit de winkel mee. Ze mag maar tot aan het hek komen. Nu kunnen we elkaar nog af en toe zien, aanraken mag niet. En dan komt straks het moment dat wij eindelijk terug mogen. Dan laat ik haar weer achter in een arm land waarvan ik hoop dat hier geen Corona epidemie komt......

Vandaag maakte ze een foto met haar nieuwe mobiel.