Als je elke dag pijn hebt dan is het leven anders dan wanneer je pijnloos de dagen doorkomt. Velen zullen het met mij eens zijn, maar mensen die er geen last van hebben kunnen zich vaak niet voorstellen hoe het is om met pijn te moeten leren leven.
Er was een tijd, jaren geleden, dat ik moest leven met dagelijkse rugpijn. Elke dag pijn, vooral tijdens het zitten. Als je pijn hebt tijdens het zitten kom je er pas achter hoe vaak je zit en hoe belangrijk zitten is.
Alleen liggen op de rug met de benen steunend op de zitting van een stoel was ontspannend en heel soms pijnloos.
Wakker worden met pijn en gaan slapen met pijn. Ik had toen nog jonge kinderen die zorg nodig hadden. Heb heel wat tranen gelaten en heel wat keren de arts opgezocht om van de pijn verlost te worden. Fietsen was volgens de dokter de oplossing, gewoon elke dag fietsen en het zou na drie maanden voorbij zijn, maar helaas.
Allerlei therapieën heb ik gehad. Fysiotherapie, cesartherapie, mensendieck en zelfs de chiropractor heb ik aan mijn rug laten trekken, duwen en rukken. Niets hielp en de pijn bleef.
Uiteindelijk kwam het op het punt dat ik verlamd raakte en niet meer kon lopen. Toen was de diagnose snel gemaakt en werd ik binnen twee maanden aan mijn hernia geopereerd. Ik bleek dus een rughernia te hebben.
Meteen na de operatie was ik van mijn pijn verlost! Na zes jaar 24 uur per dag pijn was het voorbij, en oh wat was ik blij. Ik kon alles weer en verheugde me op een leven zonder pijn. Ik kon weer bukken en gewoon zonder pijn mijn veters strikken. Wat een opluchting! en waarom hebben ze me niet jaren eerder geholpen? Nou oké, het verleden is onomkeerbaar dus ik kijk vooruit. Nooit meer pijn, toch?
Een klein jaar na mijn operatie begon ik last te krijgen van mijn rechter arm. Vanaf mijn hand tot mijn schouder. Ik kon steeds minder met mijn arm doen, alles deed pijn. Op het laatst kon ik niet eens meer een sleutel in een slot omdraaien. Het gevolg was dat ik me ziek moest melden op mijn werk en op zoek moest naar therapie voor mijn arm, maar vooral voor mijn hand.
Uit de foto's die van mijn pols gemaakt werden bleek dat er slijtage zit in de pols waardoor er bij overbelasting een ontsteking ontstaat en dat doet pijn. Overbelasting ontstaat al snel, daar hoef je de pols alleen maar voor te gebruiken.
Naar de fysiotherapie voor de hand. Tijdens de therapie bleek dat er bijna geen kracht meer in mijn rechter hand zat. Rust en oefeningen zou de kracht weer terugbrengen. Dat gebeurde ook, maar wel met pijn.
De pijn in de arm en de schouder bleek te komen door verharding van de spieren ten gevolge van de langdurige hernia. De hele rechterkant van het lichaam was altijd onder spanning geweest om de pijn aan de rug te ontspannen. Anders lopen en anders bewegen heeft de spieren zodanig beïnvloed dat het nooit meer voor 100% zal herstellen.
Nu, jaren later, leef ik weer 24 uur per dag met pijn. Het pijnlijke gevoel zit in de hele rechterkant van mijn lichaam, vanaf mijn oor tot aan mijn kleine teen. Gelukkig is het houdbare pijn en kan ik ermee functioneren. De meeste pijn zit in de rechterarm.
Ik vind de pijn niet ernstig genoeg om er elke dag mee bezig te zijn, of er dagelijks over te klagen, of er überhaupt over te klagen. Ik leef mijn leven, doe mijn werk en houd me bezig met de dingen die leuk vind. Het is te doen.
Ik vergelijk mijn eigen klachten al snel met mensen die het slechter hebben, mensen die echt ziek zijn, mensen die niet meer beter zullen worden. Zolang er mensen zijn die er het slechter hebben dan ik, vind ik al snel dat ik niet het recht heb om te klagen. Het voelt dan als aanstellerij.
Zoveel mensen die het slechter getroffen hebben dan ik. Al die ouderen met dementie waarmee ik werk, mensen die nare ziektes krijgen zoals ALS, mensen die jong en onverwacht dood gaan, mensen die in oorlog gebieden wonen en elke dag in angst leven. Als ik mezelf daarmee vergelijk dan ben ik rijk. Ik ben gezond (voor zover ik weet) en hoef alleen maar te leren leven met 24 uur per dag houdbare pijn.
In fysiotherapie geloof ik al lang niet meer, en al die andere vormen van therapie ook niet. Ik probeer mezelf rust te geven als het nodig is en heb mezelf aangeleerd om meer met links te doen en minder met rechts. Pillen tegen de pijn hoef ik ook niet, als je daardoor de pijn niet meer voelt ga je zo'n arm teveel belasten omdat je niet meer weet waar de grens ligt. Ben je nog verder van huis.
Ik ben heel nuchter en wil geen zeur zijn maar toch heb ik soms dagen dat ik mezelf heel zielig vind. Als ik een slok van mijn thee neem en ik merk dat het kopje te zwaar is, als ik op mijn zij lig en ik me van de pijn niet goed om kan draaien, als ik een zware klus moet doen en weet dat ik daarna een week ernstige pijn zal hebben, als mijn vingers tintelen en het me te lang duurt, als ik iets wil tekenen en het lukt niet omdat mijn hand trilt, als ik aan mijn boek aan het schrijven ben en de pijn me dwingt om te stoppen. Dat en vele andere momenten zorgen ervoor dat ik af en toe een traan durf te laten gaan en mezelf zielig mag vinden.
Maar na regen komt zonneschijn en dan komt er altijd weer het moment dat ik besef dat zoveel mensen het slechter hebben dan ik. Dan roep ik mezelf tot de orde en ga ik weer verder met mijn leven. Niet klagen, maar dragen. Een pijnlijke arm hoort bij mijn leven.
En toch........ik kan niet anders concluderen: Elke dag moeten leven met pijn is gewoon niet fijn.
Monika Eberhart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten