donderdag 4 mei 2017

Dodenherdenking, we moeten blijven herdenken

Vandaag ben ik voor het eerst van mijn leven aanwezig geweest bij een dodenherdenking. Ik woon al ruim 36 jaar in Nederland, maar had nooit de moeite genomen om naar een herdenking te gaan. Vandaag dus wel en ik was onder de indruk. 


Je kunt elk jaar de dodenherdenking op televisie kijken en twee minuten stil zijn, maar vandaag ben ik erachter gekomen dat als je met een grote groep mensen samen herdenkt dat je dan pas echt voelt wat er herdacht moet worden. Of wat je zelf wilt herdenken. 


Het was mooi om te zien, al die verschillende soorten mensen met hetzelfde doel op een plek bij elkaar. Zwart, wit, geel, met en zonder hoofddoek, jong, oud, groot, klein, alles was vertegenwoordigd. Niemand is anders, we zijn allemaal gelijk. 

Tijdens de twee minuten stilte maakt mijn brein in rap tempo een tijdreis en vervolgens een wereldreis. Eerst ga ik naar een tijd waarin ik nog niet bestond, de jaren veertig. Een tijd waarin zes miljoen Joden vermoord werden door medemensen. Ik ben een gelukkig mens dat ik niet in die tijd geleefd hebt. Meteen daarna zie de oorlogen en ruzies in het Midden Oosten voor me, de ellende in Syrië, de drama's in verschillende Afrikaanse landen, de beperkingen in Turkije, de opstand in Venezuela. Teveel plekken, teveel ellende, ik wil ze liever niet allemaal bezoeken.

De twee minuten zijn om. 



Na de stilte klinkt het Wilhelmus. Ik voel tranen opkomen. Waarom raak ik toch altijd ontroerd als ik het Wilhelmus hoor? Ik kan het eerste couplet goed meezingen, maar als het tweede couplet begint haak ik af.  Geen idee wat ze aan het zingen zijn. Tot overmaat van ramp kent de mevr. naast mij de hele tekst foutloos! Dan maar de melodie op me in laten werken. Voor 4 mei 2018 zorgen dat ik het tweede couplet ook ken.



De hele herdenking duurt zo'n half uurtje. Een half uurtje per jaar stil staan bij alle oorlogsslachtoffers sinds de tweede wereldoorlog (niet echt veel). Niet alleen de slachtoffers van toen maar dus ook van alle oorlogen daarna en van de oorlogen die nog actueel zijn herdenken.

Dagelijks vallen er doden ten gevolge van oorlog en ruzies. En het meest trieste is dat het mensen zijn die het elkaar aandoen. Mensen die na kunnen denken over wat ze doen, maar die blijkbaar ergens op hun levenspad hun geweten kwijt geraakt zijn en vinden dat je met oorlogvoering kunt krijgen wat je toekomt. 





Nu zit ik thuis in mijn kleine knusse huisje. Kaarsjes aan, een warm kopje thee en mijn laptop op mijn schoot om mijn verhaal te tikken. 

Wat een rijkdom. Je hebt niets nodig, als je vrijheid hebt dan ben je rijk, heel rijk.

Ik voel een golf van warmte door me stromen. Ik ben een gelukkig mens, ik mag leven in een land waar vrede is en waar ik de vrijheid heb om mezelf te zijn. 

Ik heb een dak boven mijn hoofd, stromend water uit de kraan, licht, verwarming, eten, drinken. Ik leef in luxe en zekerheid. Iets wat de hedendaagse slachtoffers van oorlogen niet kunnen zeggen. 



Vrijheid is geen vanzelfsprekendheid en daarom is het naar mijn mening belangrijk om stil te blijven staan bij de offers die mensen gemaakt hebben en nog maken voor vrijheid. 



We moeten onze kinderen leren dat de wereld groter is dan ons eigen cirkeltje waarin we ronddraaien. Dat de oorlogen elders ook ons aangaan. Dat we onze vrijheid niet cadeau gekregen hebben, dat mensen daarvoor gestorven zijn.

De tweede wereldoorlog, we willen het niet nog eens meemaken. Wij niet, maar laten we niet vergeten dat een paar uur vliegen hier vandaan mensen leven die het nog steeds meemaken.


Vrede is nog lang niet in zicht

Ik herdenk, ik denk

Ik zet het op papier

in de vorm van een gedicht.




Monika Eberhart 














Geen opmerkingen:

Een reactie posten